Βάζο Αdele, Gustav Klimt. Δημιουργήστε μια όμορφη ατμόσφαιρα στολίζοντας στο σπίτι σας με το βάζο Klimt από γυαλί τονισμένο με χρυσό και χρώματα… Γυαλί, έκδοση με υπογραφή, ύψος 13,50 εκ. διάμετρος 12 εκ.

Το πορτρέτο της Adele Bloch-Bauer I (ονομάζεται επίσης Η κυρία με το χρυσό) είναι ένας πίνακας του Gustav Klimt, που ολοκληρώθηκε μεταξύ 1903 και 1907. Το πορτρέτο παραγγέλθηκε από τον σύζυγο της καθοδήγησης, Ferdinand Bloch-Bauer [de], Εβραίος τραπεζίτης και παραγωγός ζάχαρης. Ο πίνακας κλάπηκε από τους Ναζί το 1941 και εκτέθηκε στην Österreichische Galerie Belvedere. Το πορτρέτο είναι το τελευταίο και πιο αντιπροσωπευτικό έργο της χρυσής φάσης του Κλιμτ. Ήταν η πρώτη από τις δύο απεικονίσεις της Adele από τον Klimt — η δεύτερη ολοκληρώθηκε το 1912. Αυτά ήταν δύο από τα πολλά έργα του καλλιτέχνη που είχε η οικογένεια.

Ο πίνακας έχει διαστάσεις 138 x 138 cm (54 x 54 in) αποτελείται από λαδομπογιά και φύλλα ασημιού και χρυσού σε καμβά. Το πορτρέτο δείχνει την Adele Bloch-Bauer να κάθεται σε έναν χρυσό θρόνο ή καρέκλα, μπροστά από ένα χρυσό έναστρο φόντο. Γύρω από το λαιμό της είναι ο ίδιος τσόκερ Κλιμτ που περιλαμβάνεται στον πίνακα της Τζούντιθ. Φορά ένα στενό χρυσό φόρεμα σε τριγωνικό σχήμα, που αποτελείται από ευθύγραμμες φόρμες. Κατά τόπους το φόρεμα συγχωνεύεται τόσο πολύ στο φόντο, ώστε ο επιμελητής του μουσείου Jan Thompson γράφει ότι "το μοντέλο συναντά κανείς σχεδόν τυχαία, τόσο τυλιγμένη είναι στο χοντρό γεωμετρικό σχήμα". Ο Peter Vergo, γράφοντας για το Grove Art, θεωρεί ότι ο πίνακας «σημαδεύει το ύψος του... χρυσοστολισμένου τρόπου ζωγραφικής του [Klimt]».

Τα μαλλιά, το πρόσωπο, το ντεκολτέ και τα χέρια της Adele είναι βαμμένα με λάδι. αποτελούν λιγότερο από το ένα δωδέκατο του έργου και, κατά τη γνώμη του Whitford, μεταφέρουν ελάχιστα για τον χαρακτήρα του sitter.[34] Για τον Whitford το αποτέλεσμα του χρυσού φόντου είναι να «αφαιρέσει την Adele Bloch-Bauer από το γήινο επίπεδο, να μετατρέψει τη σάρκα και το αίμα σε μια οπτασία από ένα όνειρο αισθησιασμού και αυταρέσκειας». αυτός και ο Thomson θεωρούν ότι το έργο μοιάζει περισσότερο με θρησκευτική εικόνα παρά με κοσμικό πορτρέτο. Ο O'Connor γράφει ότι ο πίνακας «μοιάζει να ενσαρκώνει τη θηλυκότητα», και έτσι τον παρομοιάζει με τη Μόνα Λίζα, ενώ για τον Müller και τον Tatzkow, ο χρυσός δίνει το αποτέλεσμα ότι η Adele εμφανίζεται «μελαγχολική και ευάλωτη, απρόσιτα απόμακρη. κι όμως αρπάζει».