Ο Καρλομάγνος, ο Κάρολος Μάγκνους, ο Κάρολος ο Μέγας, βασιλιάς των Φράγκων και αυτοκράτορας της Δυτικής Ευρώπης, γεννήθηκε το 742 και έγινε αδιαμφισβήτητος ηγέτης και ένα από τα μεγάλα κέντρα ισχύος στην ιστορία, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.

Η αυτοκρατορία του Καρλομάγνου ιδρύθηκε στη μαχητική δύναμη των Φράγκων, μιας συνομοσπονδίας άγριων βαρβαρικών φυλών από τα πεδία του Ρήνου της Γερμανίας, και καλύπτοντας το κενό που άφησε η πτώση της αρχαίας Ρώμης. Η ευρεία φιλοδοξία του, συχνά επαυξημένη από τον στόχο της διάδοσης του Χριστιανισμού, περιελάμβανε τη Γαλλία, τη Γερμανία, την Ιταλία και πολλά άλλα εδάφη.

Ένας επιθετικός κατακτητής, οξυδερκής πολιτικός και πολιτικός, και ένας πολύ τυχερός Στρατηγός, ο Καρλομάγνος δημιούργησε το σκηνικό για την τεράστια αυτοκρατορία του που, με διάφορες μορφές, έφτασε στον 20ο αιώνα.

ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ ΜΕ ΣΕΙΡΙΑΚΟ  ΑΡΙΘΜΟ ΧΑΡΑΓΜΕΝΟ ΣΤΗ ΛΑΜΑ

· Λεπίδα από ανοξείδωτο χάλυβα.

· Χαρακτική σε χρυσό και μαύρο οξύ.

· Δαμασκηνό φινίρισμα.

· Μήκος: 98 cm

· Μήκος λεπίδας: 81 cm

· Βάρος: 2 kg

Ο Καρλομάγνος (Charlemagne, 2 Απριλίου 747 ή 748 – 28 Ιανουαρίου 814), γνωστός και ως Κάρολος ο Μέγας (Carolus ή Karolus Magnus) αριθμημένος ως Κάρολος Α΄, ήταν Βασιλιάς των Φράγκων (768 - 814) και ο πρώτος Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (800 - 814)[1]. Ήταν επίσης βασιλιάς της Ιταλίας από το 774 και από το 800 ο πρώτος αυτοκράτορας στη Δυτική Ευρώπη μετά την κατάλυση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, πριν από τρεις αιώνες. Το εκτεταμένο Φραγκικό κράτος που ίδρυσε ονομάζεται Αυτοκρατορία των Καρολιδών (ή και Καρολίγγεια Αυτοκρατορία).

Αποκαλούμενος «Πατέρας της Ευρώπης» (pater Europae), ο Καρλομάγνος ένωσε το μεγαλύτερο μέρος της Δυτικής Ευρώπης, για πρώτη φορά μετά τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία[2]. Το κράτος του έδωσε ώθηση στην Καρολίγγεια Αναγέννηση, μια περίοδο πολιτιστικής και πνευματικής δραστηριότητας εντός της Καθολικής Εκκλησίας. Τόσο οι Γαλλικές όσο και οι Γερμανικές μοναρχίες θεωρούσαν τα βασίλειά τους απογόνους της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου. Η Ορθόδοξη Εκκλησία έβλεπε τον Καρλομάγνο με μεγάλη δυσπιστία επειδή υποστήριζε έντονα το Filioque. O πάπας από την άλλη πλευρά τον προτιμούσε απέναντι στην Ειρήνη την Αθηναία που κυβερνούσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Οι διαφορές αυτές έφεραν αργότερα ρήξη ανάμεσα στη Ρώμη και την Κωνσταντινούπολη και οδήγησαν στο Σχίσμα του 1054

Μεγαλύτερος γιος του Πιπίνου του Βραχέος και της Μπερτράντα του Λον, γεννήθηκε πριν τον επίσημο γάμο των γονέων του[2] Ο Καρλομάγνος έγινε βασιλιάς το 768 μετά τον θάνατο του πατέρα του. Αρχικά συμβασίλευε με τον αδελφό του Καρλομάνος Α΄. Ο ξαφνικός θάνατος του Καρλομάν το 771 κάτω από ανεξακρίβωτες συνθήκες άφησε τον Καρλομάγνο ως αναμφισβήτητο κυβερνήτη του Φραγκικού Βασιλείου[3]. Ο Καρλομάγνος συνέχισε την πολιτική του πατέρα του προς τον παπισμό και έγινε προστάτης του, απομακρύνοντας τους Λομβαρδούς από την εξουσία στη βόρεια Ιταλία και ηγούμενος μιας εισβολής στη Μουσουλμανική Ισπανία. Εξεστράτευσε επίσης κατά των λαών στα ανατολικά του, εκχριστιανίζοντάς τους, επί ποινή θανάτου, με κατά καιρούς κατάληξη σε γεγονότα όπως η Σφαγή του Βέρντεν (4.500 Σαξόνων αιχμαλώτων στη σημερινή Κάτω Σαξονία). Ο Καρλομάγνος έφθασε στο απόγειο της δύναμής του το 800 όταν στέφθηκε «αυτοκράτορας» από τον Πάπα Λέοντα Γ΄ την Ημέρα των Χριστουγέννων στην Παλιά Βασιλική του Αγίου Πέτρου.

Ο Καρλομάγνος πέθανε το 814, έχοντας κυβερνήσει ως αυτοκράτορας για λίγο πάνω από δεκατρία χρόνια. Ετάφη στην αυτοκρατορική του πρωτεύουσα Άαχεν, στη σημερινή Γερμανία. Τον διαδέχθηκε ο γιος του, Λουδοβίκος ο Ευσεβής.